Οι μαθητές της Πολύτροπης Αρμονίας ζωγραφίζουν για την 28η Οκτωβρίου



La Nonna

  Το έργο–θρύλος, που θεωρήθηκε ως μία από τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις το 1998, επέστρεψε πάλι για να μας κρατήσει ζεστή συντροφιά στις κρύες μέρες του χειμώνα. Επίκαιρο όσο ποτέ, εντυπωσίασε και εντυπωσιάζει όλο το ελληνικό κοινό. Με ενθουσίασε ιδιαίτερα όταν την παρακολουθήσαμε με το σχολείο, ενώ θα την χαρακτήριζα ως μία μη αναμενόμενη επιτυχία.

   Είναι μια μαύρη κωμωδία που προκαλεί το γέλιο πολλών, ωστόσο θα έπρεπε και να προβληματίζει. Ζούμε σε μία χώρα που πλήττεται από την οικονομική κρίση. Η ιστορία μιας αδηφάγας γιαγιάς είναι ταυτόχρονα η ιστορία ενός επικίνδυνου «όντος» που θα έφθανε να καταβροχθίσει ακόμα και τις ίδιες του τις σάρκες προκειμένου να ικανοποιήσει την ακατάσχετη βουλιμία του. Και ίσως, κατά τη γνώμη μου, κάπου στο βάθος είναι η ιστορία ενός κόσμου στον οποίο καταβροχθίζουν τα πάντα και κάποιοι εν τέλει καταβροχθίζονται…

  Όλα αυτά περιγράφονται μέσα από το έργο, αλλά με πολύ γέλιο και χαμόγελο. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε κι εμείς τα προβλήματά μας, με αισιοδοξία και χαρά. Είναι ένα σκηνικό παιχνίδι στο οποίο καλούνται να παίξουν ακόμα και οι θεατές.

  Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας συμβολίζουν τον απλό λαό, ο οποίος –αν δεν καταφέρει να καταπολεμήσει τους φόβους και τις αδυναμίες του- πάντα θα αργοπεθαίνει, θα πληγώνεται και θα εξαθλιώνεται ωσότου να μάθει από τα λάθη του. Αξιοσημείωτο είναι το φόντο της «χρεωκοπίας» αυτής. Το “tango” είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζει πως η ζωή είναι σκοτάδι και φως, πάθος και μαγεία, μελαγχολία και απόλαυση.

  Τελικά, κατακλυσμένοι από συναισθήματα χαράς και πολλές σκέψεις, βγαίνοντας από την αίθουσα νιώθουμε σαν να έχουμε προσθέσει ένα λιθαράκι στο πνευματικό μας οικοδόμημα.

Πισιμίση Μαρία Α' Λυκείου
 

Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου

  Την περασμένη χρονιά, επισκεφθήκαμε με το σχολείο το θέατρο Rex στην Αθήνα, όπου και παρακολουθήσαμε την παράσταση «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Άλκης Ζέη. Η ιστορία αυτή αποτελεί ουσιαστικά την περιγραφή της καθημερινής ζωής του Πέτρου, ενός μικρού παιδιού, την περίοδο της Κατοχής. Ο Πέτρος, λοιπόν, και η οικογένειά του είχαν μια συνηθισμένη ζωή για εκείνη την εποχή, μέχρι την εμφάνιση των Ιταλών και των Γερμανών στην Ελλάδα. Το παιδί αυτό δεν είχε γνωρίσει ποτέ τον πόλεμο˙ μόνο μέσα από βιβλία… Ώσπου έρχεται η στιγμή όπου εκείνος και η τα αγαπημένα του πρόσωπα, οι γονείς του, ο παππούς του, η μεγάλη του αδερφή, ο θείος του, οι φίλοι του, αναγκάζονται να συμβιβαστούν με τον πόλεμο και την κατοχή και να προσαρμόσουν τις ζωές τους. Ο Πέτρος, βέβαια, με την αδερφή του και τους φίλους του, εμπνευσμένος από τους αγαπημένους του ήρωες από την ελληνική επανάσταση, δεν διστάζει να πάρει μέρος στην Αντίσταση. Έτσι, ξεκινάει ένας μεγάλος περίπατος στην Αθήνα της Κατοχής, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της πείνας, των συσσιτίων, του φόβου, των διωγμών.

   Αν και το θέμα πραγματεύεται μια εποχή όχι ιδιαίτερα μακρινή μιλά για γεγονότα που ίσως φανταζόμαστε αλλά είναι δύσκολο να καταφέρουμε να κατανοήσουμε αφού πλέον ζούμε σε μια διαφορετική εποχή. Παρόλα αυτά, οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών καταφέρνουν να μας μεταδώσουν εξαιρετικά τα συναισθήματα ενός δεκάχρονου αγοριού εκείνη την εποχή, ενώ μας μεταφέρουν με ένα μαγευτικό τρόπο στο χρόνο και στον τόπο που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Επίσης, οι εφευρετικοί διάλογοι  δεν είχαν ιδιαίτερη διαφορά με αυτούς στο βιβλίο, όμως η ανθρώπινη πνοή που τους έδιναν οι ηθοποιοί χάριζε μια άλλη υπόσταση. Ακόμη, ενώ το έργο έχει ένα κάπως θλιβερό θα έλεγα θέμα υπήρχαν και αρκετές κωμικές στιγμές. Οι ηθοποιοί φρόντιζαν να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα κάνοντας πως σκοντάφτουν λόγω ενός μικρού, ανίδεου ταραξία που όπως ισχυρίζονταν, κάθε φορά που περνούσαν από μπροστά του τους έβαζε τρικλοποδιά. Επιπλέον, το ενδιαφέρον ανανεωνόταν με την παράθεση στιγμών δράσης και σασπένς όπου φρόντιζαν για τη δημιουργία αγωνίας για την εξέλιξη της υπόθεσης. Τα σκηνικά ήταν κάπως απλά. Όμως είχαν στηθεί με τέτοιο τρόπο που μπορούσαμε να αλλάξουμε σκηνή απλώς μεταφερόμενοι από τη μία προς την άλλη γωνία της σκηνής. Η σκηνοθεσία ήταν επίσης εξαιρετική, καθώς ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε έξυπνα το μεγάλο χώρο που του αναλογούσε. Πιο συγκεκριμένα, οι ηθοποιοί έμπαιναν και έβγαιναν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στη σκηνή, εκπλήσσοντας το κοινό και κρατώντας το σε επιφυλακή. Παρότι επρόκειτο για ένα μεγάλο έργο τα γεγονότα εκτυλίσσονταν γρήγορα προκειμένου να μην προκαλούν ανία, αλλά και να μην μπερδεύουν τους θεατές. Σ’ αυτό συντέλεσε και το γεγονός πως όταν αλλάζαμε ημερομηνία ο Πέτρος φρόντιζε να το γράφει σε έναν μαυροπίνακα, ενώ κάποιες φορές έβγαινε μόνος του για λίγο στη σκηνή για να μας εξηγήσει κάποια γεγονότα που ίσως χρειάστηκε να μην αναφερθούν αναλυτικά ή για να πει τα συναισθήματά του. Το τέλος του έργου ήταν εν μέρει θλιβερό καθώς έχουμε το θάνατο της Δροσούλας και του φίλου του Πέτρου, κάτι που προκάλεσε συγκίνηση σους θεατές, μικρούς και μεγάλους. Παρόλα αυτά, σε κάθε «σοβαρή» σκηνή ευτυχώς υπήρχε στην πίσω σειρά ένα κινούμενο ερωτηματολόγιο που με τις αθώες παιδικές ερωτήσεις του μας έκανε να χαμογελάμε.

   Προσωπικά, πιστεύουμε πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που, όπως θα συμπεράνατε και οι ίδιοι από τα παραπάνω, είναι και μια αξιόλογη μεταφορά στο θέατρο. Είναι φανερό σε όσους έχουν διαβάσει και το βιβλίο πως δεν γίνονται παραλείψεις από το βιβλίο. Επίσης, οι ηθοποιοί δείχνουν και οι ίδιοι πως περνούν ωραία και είναι μια παρέα, ενώ τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους έδειχναν πως ήταν ικανοποιημένοι και μόνο που έβλεπαν χαρούμενα τα πρόσωπα των θεατών. Οι θεατές, όπως φάνηκε και στο τέλος της παράστασης, απόλαυσαν το έργο καθώς χειροκροτούσαν για αρκετή ώρα τους ηθοποιούς. 

Γιαννακοπούλου Μελίνα Α' Λυκείου

Τζαβάρα Αιμιλία Α' Λυκείου

Διαγωνισμός φωτογραφίας

  Το σχολείο διοργανώνει συχνά διαγωνισμούς με στόχο να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των παιδιών και να αναδείξουν την ομαδικότητα και τη συνεργασία. Επιχειρούν μέσα από δημιουργικές δραστηριότητες να προβάλουν την τέχνη και αξίες όπως η ευγενής άμιλλα. Έτσι και το σχολ.έτος 2012-13 διοργάνωσε ένα διαγωνισμό με θέμα «Γωνιές της πόλης». Τα παιδιά έφερναν φωτογραφίες από διάφορα σημεία της πόλης που τα θεωρούσαν ενδιαφέροντα. Οι φωτογραφίες αναρτήθηκαν και στο ταμπλό του σχολείου. Οι καλύτερες φωτογραφίες βραβεύτηκαν. Την κριτική επιτροπή αποτέλεσαν ο κ. Μανεάδης, ο κ.Κάππας και ο κ. Ψαλτάκος. Πρώτη βγήκε η Αναστασία Γκίκα, δεύτερος ο Λουκάς Λουκιανός και τρίτη η Ιωάννα Αγγελάτου. Ένα μεγάλο μπράβο όμως ανήκει σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν και που κατάφεραν μέσα από τις φωτογραφίες τους να μας μεταφέρουν τη δική τους «ματιά» για την πόλη μας!

Παναγιώτης Σερεμέτης Β2

Αναστασία Γκίκα

Αναστασία Γκίκα

Ιωάννα Αγγελάτου

Ιωάννα Αγγελάτου

Λουκάς Λουκιανός



"Η διχόνοια που κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή"

Ο βαθυστόχαστος αυτός στίχος αποτελεί τμήμα του πολύστροφου ποιήματος «ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ» του Διονυσίου Σολωμού, εμπνεόμενος από τα δεινά των Ελλήνων από τους Τούρκους και τους πολύχρονους αγώνες τους για την απελευθέρωση τους από τους Τούρκους. Ο ποιητής εδώ παρομοιάζει τη διχόνοια με μια γυναίκα πονηρή, η οποία κρατώντας ένα σκήπτρο, το σκήπτρο της διχόνοιας, και χαμογελώντας προσπαθεί να το δώσει σε όλους λέγοντάς τους ότι τους ανήκει, έτσι ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει διαφορές μεταξύ τους.

          Η διχόνοια είναι η διαφωνία μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων κυρίως για προσωπικά, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα και δυστυχώς επηρεάζει όλες τις σχέσεις των ανθρώπων. Μια από τις σχέσεις που επηρεάζονται από τη διχόνοια είναι αυτή της οικογένειας. Μεταξύ των μελών της δημιουργούνται εντάσεις, χάσματα και αδιέξοδα που συντελούν στη διάλυση της οικογένειας. Υπάρχουν παραδείγματα γονέων που χωρίζουν και αδελφών που δεν ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο. Ακόμα η διχόνοια επηρεάζει και μακροχρόνιες φιλίες. Φιλίες και σχέσεις πολλών ετών διαλύονται και οι άνθρωποι απομακρύνονται.

Γι’ αυτό, λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι η ομόνοια είναι απαραίτητη. Όταν επικρατεί ομόνοια στην οικογένεια τα μέλη της είναι μονιασμένα και αγαπημένα και μπορούν να αντιμετωπίζουν όλες τις δυσκολίες της ζωής. Επίσης, όταν υπάρχει ομόνοια δεν διαλύονται οι φιλίες και οι άνθρωποι μένουν δεμένοι και αγαπημένοι μεταξύ τους.

Τη διχόνοια όμως δεν τη συναντάμε μόνο στο οικογενειακό και φιλικό μας περιβάλλον αλλά και μεταξύ των λαών, κυρίως για πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Τα επακόλουθα της διχόνοιας ανάμεσα στους λαούς είναι δυσάρεστα και μπορεί να οδηγηθούμε ακόμα και σε πολέμους. Εξίσου επικίνδυνη είναι η διχόνοια, δηλαδή η διαφωνία ή ασυμφωνία, μεταξύ των πολιτών ενός κράτους. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους όπως είναι :

Ο Πελοποννησιακός πόλεμος μεταξύ των Σπαρτιατών και των Αθηναίων για την επικράτηση κυρίαρχης δύναμης στην Ελλάδα.

Η κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους την εποχή που ο Ελληνικός στρατός ήταν αδύναμος και ταλαιπωρημένος από τους πολέμους και οι Έλληνες ήταν διασπασμένοι μεταξύ τους.

Η διχόνοια των Ελλήνων παραλίγο να οδηγήσει σε αποτυχία την Ελληνική Επανάσταση του 1821, διότι οι Έλληνες, αντί να συνεχίζουν μονιασμένοι την απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας, εκτός της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας που είχαν ήδη απελευθερωθεί, άρχισαν να φιλονικούν για το ποιος θα αναλάβει την Κυβέρνηση έχοντας ως αποτέλεσμα την δολοφονία ενός ικανού Κυβερνήτη και τη φυλάκιση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Ακόμα ένα αποτέλεσμα Εθνικού διχασμού των Ελλήνων, οι οποίοι είχαν χωριστεί σε Βενιζελικούς και Βασιλικούς, ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Η εκστρατεία τότε των Ελλήνων στη Μικρά Ασία, για να υποστηρίξουν τα Ελληνικά τότε εδάφη, απέτυχε με καταστροφικές συνέπειες. Οι Έλληνες, όσοι επέζησαν, εκδιώχθηκαν από τη Σμύρνη και τις υπόλοιπες περιοχές των παραλίων της Μ.Ασίας με πολύ άσχημο τρόπο, χάνοντας τις περιουσίες τους και τις οικογένειές τους .

Άλλο παράδειγμα διχόνοιας συναντάμε και το 1945-1947 με τον εμφύλιο μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος υπό τον έλεγχο των Κομμουνιστών και του Ελληνικού Στρατού υπό τον έλεγχο της Κυβέρνησης των Αθηνών. Αποτέλεσμα αυτού του εμφύλιου ήταν η ήττα των κομμουνιστών και ο θάνατος πολλών Ελλήνων. Θεωρείται διεθνώς ως η πρώτη πράξη ψυχρού πολέμου στη μεταπολεμική ιστορία.

Το Ελληνικό Έθνος όμως μας δίνει και παραδείγματα ομόνοιας, δηλαδή αρμονικής συμβίωσης και σύμπνοιας όπως:

Ενωμένοι οι Έλληνες απέκρουσαν τον Περσικό κίνδυνο την εποχή που οι Πέρσες ήταν ανίκητοι και το Περσικό κράτος επεκτεινόταν.

Η κατάκτηση και ο εκπολιτισμός της Ασίας από τον Μ.Αλέξανδρο με αποτέλεσμα την επέκταση του Ελληνικού κράτους και του Ελληνικού Πολιτισμού αποδυναμώνοντας τους λαούς της Ανατολής.

Οι Έλληνες ενωμένοι ξεσηκώθηκαν το 1821, μετά από πολλά χρόνια κατάκτησης τους από τους Τούρκους απελευθερώνοντας την Πελοπόννησο και ένα μέρος της Στερεάς Ελλάδος.

Οι νικηφόροι πόλεμοι των Βαλκανίων ενάντια στους Τούρκους είχαν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση της Μακεδονίας .

Άλλο ζωντανό παράδειγμα ομόνοιας είναι το έπος του 1940 στο οποίο οι Έλληνες δεν λογάριασαν τον κίνδυνο και γεμάτοι θάρρος και γενναιότητα πολέμησαν ενάντια στους Γερμανούς και στους Ιταλούς εξασφαλίζοντας την ελευθερία της Ελλάδος.

Μέσα από την ιστορία του Ελληνικού Έθνους συμπεραίνουμε ότι, όποτε επικρατούσε διχόνοια, οι συνέπειες ήταν καταστροφικές για το Ελληνικό Έθνος, ενώ όταν επικρατούσε ομόνοια και οι Έλληνες ήμασταν ενωμένοι μπορούσαμε να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο και να προστατέψουμε τη χώρα μας από κάθε κίνδυνο .

Εμείς, λοιπόν, οι νέοι θα πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος, να φροντίζουμε να μην επαναληφθούν και μονοιασμένοι να υπερασπιστούμε το Έθνος μας σε οποιαδήποτε δυσκολία συναντήσει. Ειδικά στη σημερινή εποχή της οικονομικής και –κατ’ επέκταση- κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, είναι ακόμα πιο σημαντικό να αφήσουμε στην άκρη τις όποιες διαφορές και διαφωνίες μας, ώστε όλοι μαζί να βγούμε το συντομότερο από το τέλμα της εποχής.

Σερεμέτης Παναγιώτης Β2

Εσύ, είσαι;

Η εφηβεία είναι μια κρίσιμη μεταβατική περίοδος μέσα στην οποία πραγματοποιούνται έντονες σωματικές, γνωστικές και συναισθηματικές αλλαγές. Σ' αυτή την ηλικία, οποιαδήποτε πληροφορία ή συμβουλή ακούσεις, είτε θα εντυπωθεί στο είναι σου επειδή σου ταιριάζει, είτε θα απορριφθεί. Θυμάμαι τον πατέρα μου, μεταξύ άλλων να μου λέει: «Να είσαι γενναιόδωρος…».

Πολλά έχω κληρονομήσει από τον τρόπο σκέψης του...Τα περισσότερα όμως με την πάροδο του χρόνου έχουν ενσταλάξει μέσα μου διαμορφώνοντας την προσωπικότητά μου. Αυτή την έκφραση, την αποδέχτηκα εξαρχής. Ήχησε καλά στα αυτιά μου κι έγινε τρόπος ζωής. "θα νιώσω καλύτερος άνθρωπος αν πραγματοποιήσω το περιεχόμενό της" σκέφτηκα από την πρώτη στιγμή!

Τα χρόνια περάσανε και αυτή η πρόταση-συμβουλή είχε καταγραφεί στον σκληρό μου δίσκο. Πορευόμουνα μ' αυτή ως γνώμονα στη ζωή...
Πριν κάποιες μέρες βγήκα με έναν Φίλο για μια μπύρα. Είναι κάποιοι Φίλοι που δεν τους βλέπεις συχνά, αλλά η επικοινωνία που έχεις αναπτύξει μαζί τους σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είναι πάντα δίπλα σου! Σίγουρα όλοι έχουμε έναν από αυτούς. Τυχαίνει να είναι μεγαλύτερος από εμένα...Είμαι μεγάλος θαυμαστής του καλλιτεχνικού του έργου οπότε κάθε του λέξη για μένα έχει διπλή σημασία.

Αφού προηγήθηκαν 4-5 ποτήρια μπύρας και εξαντλήσαμε τα θέματα της επικαιρότητας, η συζήτηση άνοιξε και άρχισε να ξεφεύγει. Συνηθίζεται όταν βρίσκεσαι με αυτού του είδους τους Φίλους! Μέσα στα πολλά λοιπόν μου είπε: «Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ' το να είσαι γενναιόδωρος. Σε γεμίζει, σε τιμάει και πάντα επιστρέφει σε σένα αυτό που δίνεις! Σε βοηθάει στην δουλειά σου, στην καθημερινότητά σου στις κοινωνικές σου σχέσεις… Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο». Ακολούθησαν παραδείγματα, στα οποία πολλές φορές έβλεπα τον εαυτό μου και συμφωνούσα σε όλα! Θυμήθηκα ξανά την ημέρα που μου το πρωτοανέφερε ο πατέρας μου! Εκείνη την στιγμή η εκτίμησή μου και για τον Φίλο μου δεν ανέβηκε απλά, επιβεβαιώθηκε!

Μπορεί να ένιωθα το ίδιο με αυτόν έως τότε αλλά μετά από εκείνη την μέρα συνειδητοποίησα ότι πρέπει να πείθω και τους γύρω μου να πράττουν κι αυτοί το ίδιο!
Έχει δίκιο ο Φίλος. Δεν πρέπει μόνο να νιώθουμε γενναιόδωροι, πρέπει να το μεταδίδουμε στον άλλον και να μοιραζόμαστε ότι είμαστε!

Πολλές συνειδήσεις αλλάζουν με μία κουβέντα! Είμαι σίγουρος ότι ο αφηνιασμένος οδηγός που δε σε άφησε να αλλάξεις λωρίδα στον δρόμο, ο κακόκεφος συνάνθρωπος που σου πήρε την θέση περιμένοντας στην τράπεζα, ακόμα και ο κολλητός σου φίλος που ποτέ δεν γύρισε δημόσια να σου πει μια καλή κουβέντα για να σε παινέψει, χρειάζονται αυτή την κουβέντα.

Μπορεί κάποιοι να μην αλλάζουν, αλλά τουλάχιστον εσύ θα έχεις προσπαθήσει γι' αυτό…

 

 

 

Γ. Ψαλτάκος

 

Πηγή άρθρου: http://www.creatures.gr

Σέριφος

 

Μικρό νησί, μεγάλη ιστορία

 

  Ακόμα και την 3η χιλιετία π.Χ. υπάρχουν ίχη εγκατάστασης στο νησί. Στη Σέριφο μετοίκησαν και οι γιοι του Ποσειδώνα, οι Κύκλωπες, από τους οποίους φτιάχτηκε ο Άσπρος Πύργος και η Λιόμαντρα.

   Η Σέριφος είναι γνωστή και για έναν ακόμα λόγο. Ο Βασιλιάς του Άργους μαθαίνοντας από χρησμό ότι ο εγγονός του θα του στερούσε τη ζωή, κλείδωσε την κόρη του Δανάη στο παλάτι για να μην αποκτήσει παιδί. Ο Δίας όμως την ερωτεύθηκε και μεταμορφωμένος σε χρυσή βροχή κατάφερε να ενωθεί μαζί της και να τη γονιμοποιήσει. Όταν ο Ακρίσιος ένιωσε τη μοίρα να τον απειλεί, έκλεισε την κόρη του και το νεογέννητο γιο της σ' ένα κιβώτιο και τους έριξε στη θάλασσα. Το κιβώτιο προσάραξε στη Σέριφο, στα ανάκτορα του Δίκτυ, του αδελφού του τυράννου Πολυδέκτη, που πρόθυμα τους φιλοξένησε. Ο Πολυδέκτης ερωτεύθηκε τη Δανάη και θέλωντας να ξεφορτωθεί το γιο της Περσέα που στεκόταν εμπόδιο στο σχέδιο του να την αποπλανήσει τον έστειλε να σκοτώσει τη φριχτή Μέδουσα.

Γαλανός Γιώργος, Α2

Το σχολείο τότε και σήμερα

Το σχολείο είναι το δεύτερο σπίτι του ανθρώπου από την ηλικία των 6 ετών μέχρι και την ενηλικίωσή του. Άρα, είναι φανερό πως έχει ισχυρή επιρροή επάνω στη διάπλαση του χαρακτήρα του  -με τη βοήθεια φυσικά της οικογένειας. Όμως, το σχολείο δεν ήταν πάντοτε ο φιλόξενος χώρος που σήμερα γνωρίζουμε.

Το σχολείο στο παρελθόν –και όχι στο τόσο μακρινό παρελθόν- είχε αρκετές διαφορές από το σημερινό. Τότε τα παιδιά ήταν υποχρεωμένα να φορούν στολές, τα αγόρια το μαθητικό πηλίκιο ενώ τα κορίτσια έπρεπε να φορούν απαραιτήτως την ποδιά τους. Μάλιστα, τα αγόρια όφειλαν να φορούν το πηλίκιο και τις ώρες που δεν βρίσκονταν στο σχολείο για να ξεχωρίζουν από τα άλλα παιδιά.  Σήμερα, τα παιδιά έχουν την ελευθερία να επιλέγουν εκείνα την εμφάνισή τους. Επιπρόσθετα, τα βιβλία αγοράζονταν από τους ίδιους τους μαθητές αλλά -λόγω της δυσμενούς οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα- συνήθως τα μεγαλύτερα αδέλφια φύλαγαν τα βιβλία τους κι έτσι τα έπαιρναν αργότερα τα μικρότερα.

Ωστόσο, η πλέον σημαντικότερη διαφορά τους αφορά στη σχέση δασκάλων και παιδιών. Τότε, η σχέση δασκάλου-μαθητή ήταν μια σχέση αναγκαστικού σεβασμού από τον δεύτερο προς τον πρώτο χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι συνέβαινε και το αντίθετο. Ήταν μια σχέση βασιζόμενη αμιγώς στο φόβο. Αντίθετα, σήμερα, η σχέση δασκάλου- μαθητή έχει ως βάση τον αλληλοσεβασμό και τη δίκαια εκτίμηση του ενός από τον άλλον. Φυσικά, τότε επικρατούσαν και άλλες αντιλήψεις. Για παράδειγμα, το πιο διαδεδομένο μέσο διαπαιδαγώγησης ήταν η βέργα και ο βούρδουλας, εργαλεία τα οποία ήταν «οι καλύτεροι φίλοι» του δασκάλου απέναντι στα παιδιά, καθώς «με το ξύλο τα παιδιά θα γίνονταν άνθρωποι», όπως ισχυρίζονταν πολλοί.

Οι αφορμές για να χτυπήσει ένας δάσκαλος κάποιον μαθητή ήταν πολλές. Η πιο συνηθισμένη ήταν όταν κάποιος μαθητής δεν είχε διαβάσει ή δεν είχε κάνει τις ασκήσεις της ημέρας, καθώς και το να μιλά στο μάθημα χωρίς άδεια. Επίσης, αν κάποιος μαθητής έκανε ένα αστείο ή κάποιο σχόλιο εν ώρα μαθήματος, επίσης τιμωρούταν από το δάσκαλο με ξύλο με την αφορμή ότι αυθαδίασε. Στις μέρες μας, οι τιμωρίες διαφέρουν καθώς έχουν ως κύριο συστατικό τους το διάλογο με το μαθητή ώστε να κατανοήσει κι εκείνος καλύτερα το λάθος του και να χρησιμεύσει η τιμωρία.

Τέλος, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι και τα ίδια τα παιδιά αντιμετώπιζαν με πλήρη φυσικότητα όλες αυτές τις βιαιότητες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ότι πολλές φορές τα παιδιά έφερναν τα ίδια βέργες στους δασκάλους με απόλυτη φυσικότητα «για να τα χτυπάει όταν είναι άτακτα». Τα συμπεράσματα δικά σας...

Ψαρομμάτη Μικαέλα-Ζωή Β1

 

 

Ιστορία Β' Γυμνασίου - Ντοκιμαντέρ

Βυζαντινή αυτοκρατορία - Από τον Μ. Κωνσταντίνο στον Βασίλειο Β'

 

 

Επειδή δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε το πρώτο ντοκιμαντέρ της χρονιάς και κάποιοι μαθητές εξέφρασαν ενδιαφέρον να παρακολουθήσουν τη συνέχεια, το βρήκα στο youtube (χωρίς υπότιτλους δυστυχώς...). Ευκαιρία να κάνετε εξάσκηση και στ' αγγλικά σας!

 

 

Π. Κάππας

 

Ευριπίδη Ελένη

Την Κυριακή 15/9/2013, με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η Γ’ Γυμνασίου του σχολείου μας είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την θεατρική παράσταση της αρχαίας τραγωδίας του Ευριπίδη, «Ελένη». Εφόσον φέτος το αρχαίο κείμενο που θα μελετήσουμε είναι αυτό το αρχαίο δράμα, η παρακολούθηση της παράστασης θα μας έβαζε λίγο στο κλίμα της υπόθεσης και της εποχής.

Καθ’ όλη τη διαδρομή από το σχολείο μέχρι το θέατρο αναρωτιόμασταν με τις καθηγήτριές μας για το αν ο σκηνοθέτης θα έμενε πιστός στο αρχαίο κείμενο και στους κανόνες του αρχαίου δράματος, όπως τους είχαμε αναφέρει κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας. Είχαμε ήδη αναφέρει πως η «Ελένη» του Ευριπίδη είναι μια διαφορετική παράσταση, που ανατρέπει το γνωστό μας μύθο της ωραίας Ελένης, και γεμάτοι περιέργεια ανυπομονούσαμε να δούμε αυτή τη νέα εκδοχή.

Ως τώρα γνωρίζαμε πως η Ελένη ήταν μια πανέμορφη γυναίκα, συνώνυμη του πάθους, η οποία ήταν γεννημένη για την καταστροφή των ανθρώπων και προκαλούσε συμφορές σε όλους. Ο αρχαίος τραγικός ποιητής, όμως, επιχειρεί να αλλάξει την παράδοση, τοποθετώντας την ηρωίδα μακριά από την Τροία, στα ανάκτορα του βασιλιά Πρωτέα, στην Αίγυπτο. Ισχυρίζεται πως ο Τρωικός Πόλεμος έγινε για ένα ομοίωμα της Ελένης, για ένα είδωλό της, πως η Ελένη παρέμεινε πιστή στο Μενέλαο μέχρι το τέλος και πως περίμενε ακούραστα να ξαναδεί τον άντρα της. Εν τω μεταξύ, ο Πρωτέας πεθαίνει και την θέση του αναλαμβάνει ο Θεοκλύμενος, ο γιος του, ο οποίος έχει ερωτευτεί παράφορα την Ελένη και την πιέζει να την παντρευτεί. Εκείνη, όμως, επιμένει να ελπίζει στον ερχομό του Μενέλαου και, για να γλιτώσει τον γάμο που της προσφέρει ο Θεοκλύμενος, βρίσκει καταφύγιο στον τάφο του Πρωτέα και ζει εκεί μέχρι να ξαναδεί τον άντρα της.

Όταν πια ο Μενέλαος ναυαγεί στην Αίγυπτο με όσους συντρόφους είχαν παραμείνει ζωντανοί, μετά από 10 χρόνια πολέμου και 7 χρόνια περιπετειών στη θάλασσα, συναντιούνται με την Ελένη. Ο γιος του Ατρέα στην αρχή πιστεύει πως αυτή που βλέπει μπροστά του είναι φάντασμα, ένα αποκύημα της φαντασίας του, αλλά, τελικά, καταλαβαίνει πως είναι η γυναίκα του και μαζί προσπαθούν να ξεφύγουν από την Αίγυπτο χωρίς ο Θεοκλύμενος να τους προλάβει, για να παντρευτεί την Ελένη ή να σκοτώσει τον Μενέλαο.

Λίγα λεπτά πριν την έναρξη της παράστασης, η Ελένη, που ενσαρκώνεται από την ηθοποιό Πέμη Ζούνη, μαζί με τον Χορό βγήκαν στη σκηνή και έπαιξαν ένα σύντομο δρώμενο μιας εκσυγχρονισμένης Ελένης με τις υπηρέτριές της πάνω από τον τάφο του Πρωτέα, χωρίς σενάριο. Στην συνέχεια, ακούστηκε και το τρίτο κουδούνι και η παράσταση ξεκίνησε.

Μας άφησε έκπληκτους το γεγονός ότι λίγα ήταν τα στοιχεία που πρόβαλαν κάτι πιο σύγχρονο, όπως το κοστούμι που φορούσε ο ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος (που ενσάρκωνε το Μενέλαο), όταν ήταν έτοιμοι να επιβιβαστούν στο πλοίο για να φύγουν για την Σπάρτη, καθώς επίσης και ο αριθμός των χορευτών ( ήταν 9 ενώ –σύμφωνα με τις συμβάσεις του αρχαίου θεάτρου- έπρεπε να είναι 15 άτομα ). Το σενάριο, ωστόσο, ήταν απόλυτα βασισμένο στο αρχαίο κείμενο και ορισμένες σκηνογραφικές λεπτομέρειες που είχαμε αναφέρει στην τάξη είχαν εκτελεστεί σωστά. Η ερμηνεία των ηθοποιών ήταν εκπληκτική και απολαύσαμε ιδιαίτερα την παράσταση, αν και ήταν μια αρχαία τραγωδία, ξένη στη σύγχρονη αισθητική μας. Φυσικά, είναι γνωστό πως η «Ελένη» του Ευριπίδη είναι μια διαφορετικού τύπου τραγωδία, καθώς φέρει και ορισμένα στοιχεία κωμωδίας  και γι’ αυτό πιστεύω πως μας άρεσε περισσότερο από ό,τι περιμέναμε.

Κατά τη γνώμη μου, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για όλα τα παιδιά να δουν την παράσταση αυτή όποτε μπορέσουν, γιατί θα τους μεταφέρει πολύ ωραία στο χρονικό πλαίσιο της τραγωδίας και έτσι θα αποκτήσουν μια ιδέα για την υπόθεση του αρχαίου κειμένου με το οποίο θα ασχοληθούν στη Γ’ γυμνασίου. Όμως και οι μεγαλύτεροι θα απολαύσουν την ερμηνεία των ηθοποιών και την ιστορία της παράστασης, ίσως περισσότερο κι από ένα σύγχρονο σενάριο.

Οκτώβριος 2013

Κατερίνα Χατζηπλή
Γ’2

3η προβολή κινηματογραφικής ομάδας(2013-2014)

Επικές ναυμαχίες - Master and Commander: The Far Side of the World

 

Υπόθεση:Στη διάρκεια των ναπολεόντειων πολέμων, ο Τζακ Όμπρεϊ, κυβερνήτης ενός βρετανικού πλοίου, δέχεται ξαφνική επίθεση από ένα γαλλικό πολεμικό σκάφος. Παρά τις ζημιές που υπέστη, ο Όμπρεϊ αποφασίζει να κυνηγήσει το εχθρικό σκάφος μέχρι τα πέρατα του κόσμου.

 

 



2η προβολή κινηματογραφικής ομάδας (2013-2014)

Γκάντι - Ένα κινηματογραφικό ταξίδι στην ιστορία της Ινδίας

 

 

Υπόθεση: Η αριστουργηματική ταινία "Γκάντι" είναι μια βιογραφική και ιστορική συγχρόνως ταινία, που αφηγείται τη ζωή του ανθρώπου που οδήγησε ουσιαστικά την Ινδία στην ανεξαρτησία της από την αγγλική κυριαρχία. Ο Μοχάντας Καραμσάν Γκάντι γεννήθηκε στο Πορμπαντάρ της Ινδίας,τον Οκτώβριο του 1869. Επισκέφτηκε την Αγγλία για πρώτη φορά το 1888 για σπουδές στις πολιτικές επιστήμες και, μετά, πριν επιστρέψει στην πατρίδα του (το 1914), επισκέφθηκε την Σαουδική Αραβία.

 

  Ο Γκάντι, κατεχόμενος από βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα και αγάπη για τη χώρα του, ξεκινάει έναν αγώνα για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού.Μετά από σκληρό και μακρύ αγώνα πετυχαίνει το σκοπό του,προσπαθώντας παντοτε να τηρεί απαρέγκλιτα το βασικό του πιστεύω,την αποφυγή χρήσης βίας. Ο αγώνας του, όπως ήταν φυσικό προκάλεσε το μένος των Βρετανών.

 

  Η ταινία του Ρίτσαρντ Ατένμπορο είναι μια λαμπρή παραγωγή, ένα σύγχρονο επικό φιλμ τρίωρης διάρκειας, που απέσπασε τις καλύτερες κριτικές και τιμήθηκε με οκτώ 'Οσκαρ: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου (στον Τζον Μπρίλεϊ) φωτογραφίας (στους Μπίλι Γουίλιαμς και Ρόνι Τέιλορ), πρώτου αντρικού ρόλου (στον Μπεν Κίνγκσλεϊ), κοστουμιών (στους Τζον Μόλο και Μπανού Αθάλια), καλλιτεχνικής διεύθυνσης (στους Στιούαρτ Κρεγκ και Μπομπ Λενγκ) και μοντάζ (στον Τζον Μπλουμ).

 

 

 





Τέταρτη χρονιά λειτουργίας της κινηματογραφικής ομάδας της Πολύτροπης Αρμονίας(2013-2014)

Εγκαινιάζουμε τις προβολές της κινηματογραφικής ομάδας της Πολύτροπης με μια κλασική πολεμική περιπέτεια, την "Γέφυρα του ποταμού Κβάι".

 

Υπόθεση: Η πολυβραβευμένη με 'Οσκαρ (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, μουσικής, αντρικού ρόλου) "Γέφυρα του ποταμού Κβάι" είναι μια θαυμάσια πολεμική περιπέτεια, γυρισμένη με φόντο την 'Απω Ανατολή στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κεντρικός άξονας της ταινίας είναι η σύγκρουση δύο στρατιωτικών με διαφορετική νοοτροπία και κουλτούρα: του επικεφαλής των 'Αγγλων αιχμαλώτων πολέμου συνταγματάρχη Νίκολσον και του διοικητή του ιαπωνικού στρατοπέδου αιχμαλώτων όπου κρατούνται, του συνταγματάρχη Σάιτο.

  Ο Σάιτο θέλει να κατασκευαστεί, πάσει θυσία, μια σιδηροδρομική γέφυρα στρατηγικής σημασίας από τους 'Αγγλους στρατιώτες. Για να τους αναγκάσει να συμμορφωθούν με τις εντολές του, συμπεριφέρεται σκληρά στους αιχμαλώτους. Από την άλλη πλευρά, ο Νίκολσον, παρόλο που ζητάει πεισματικά να εφαρμοστούν οι όροι της συνθήκης της Γενεύης, θεωρεί την κατασκευή της γέφυρας ως έργο αντάξιο της βρετανικής περηφάνειας. 'Ομως, ακριβώς επειδή η γέφυρα είναι μεγάλης στρατηγικής σημασίας, στις επιδιώξεις των δύο συνταγματαρχών παρεμβάλλεται η επιθυμία του Βρετανικού Στρατηγείου 'Απω Ανατολής, που έχει αναθέσει σε μια ομάδα κομάντος, υπό την ηγεσία του ταγματάρχη Γουόρντεν, την ανατίναξη της γέφυρας...