Ψάχνοντας τη χώρα του Ποτέ (Finding Neverland)

Κινηματογραφική ομάδα

Ψάχνοντας τη χώρα του Ποτέ (Finding Neverland)

Ο συγγραφέας Τζέιμς Μ. Μπάρι, προσπαθώντας να συνέλθει από μια θεατρική αποτυχία, γνωρίζει τη χήρα Ντέιβις και τα 4 παιδιά της, με τα οποία περνά πολλές ώρες, εμπνεόμενος έτσι το έργο του "Πίτερ Παν". Ωστόσο η σχέση του με την οικογένεια Ντέιβις παρεξηγείται από τη γυναίκα του και προκαλεί ψιθύρους στο συντηρητικό Λονδίνο των αρχών του 20ου αιώνα. Η ταινία τιμήθηκε με Όσκαρ μουσικής.

Σκηνοθεσία: Μαρκ Φόρστερ 

Πρωταγωνιστούν: Τζόνι Ντεπ, Ράντα Μίτσελ, Κέιτ Γουίνσλετ, Ντάστιν Χόφμαν, Τζούλι Κρίστι

Σκέψεις για το σύγχρονο πολιτισμό

Οι αξίες του σύγχρονου πολιτισμού αμφισβητούνται τόσο από τους επιστήμονες όσο και από τους πολίτες του κόσμου. Και διαπιστώνουμε πως ο σύγχρονος άνθρωπος ενώ έχει πρόσβαση σε πολλά  περισσότερα υλικά αγαθά από τους προγενέστερούς του, δεν είναι ευτυχής.

Ίσως μάλιστα η υπερκαταναλωτική συμπεριφορά του η οποία εντείνεται συνεχώς, η υπερεργασία που τον χαρακτηρίζει και η χρήση αθέμιτων μέσων για την επίτευξη των στόχων του, τον έχουν  ζημιώσει ηθικά. Η ανάλογη πρακτική σε επίπεδο κρατών, έχει οδηγήσει σε πολεμικές συρράξεις με καταστροφικά αποτελέσματα.

Ένας παράγοντας που φαίνεται να σηματοδοτεί το σύγχρονο πολιτισμό και να τον διαφοροποιεί απ’ τους πολιτισμούς άλλων ιστορικών εποχών, είναι αναμφισβήτητα η τεχνολογική πρόοδος. Αυτή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας και έχει πολύτιμη προσφορά σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος ,οδηγούμενος από την ανάγκη, εξελίχθηκε με επιτυχία και απεκόμισε τεράστια οφέλη.

Ταυτόχρονα όμως είναι φανερό ότι όλη αυτή η πρόοδος προκάλεσε και ζημίες. Και το πρόβλημά μας σήμερα, τίθεται ακριβώς στο να διακρίνουμε και να διαφυλάξουμε τις θετικές συνέπειες της τεχνολογίας και να περιορίσουμε κατά το μέγιστο δυνατό τις αρνητικές. Γιατί βέβαια ούτε η άρνηση της τεχνολογίας ούτε η παθητική αποδοχή της αποτελούν λύσεις! 

Συχνά ακούμε ότι «οι μηχανές» ευθύνονται για το σημερινό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Όμως οι ίδιες οι μηχανές είναι τα μέσα και δεν έχουν βούληση, μ’ άλλα λόγια ο ίδιος ο άνθρωπος ρυθμίζει την ορθή χρήση και τη χρησιμότητά τους. Άρα εμείς αποτελούμε τη λύση στο πρόβλημα.

Παρατηρώντας τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας για τη ικανοποίηση κυρίως υλιστικών αναγκών, και πολύ συχνά ενάντια στο πνεύμα του ανθρώπου, πολλοί επιστήμονες και πνευματικοί άνθρωποι, συμφωνούν πως πρέπει ν’ αναθεωρήσουμε τις βασικές μας αξίες και να σταθμίσουμε με προσοχή τι είναι αυτό που θα μας ωφελήσει ως ανθρωπότητα μακροπρόθεσμα. Αυτό σημαίνει πρακτικά να προτάξουμε τις ανθρωπιστικές αξίες έναντι των υλιστικών. Για παράδειγμα την ατομική ελευθερία και τον αλληλοσεβασμό ως πρώτιστο κοινωνικό μέλημα, έναντι του εύκολου κέρδους που εκμεταλλεύεται και στερεί από τους ανθρώπους τα προαναφερόμενα. Και πιο πρακτικά ακόμα οι κοινωνικοί θεσμοί να περιφρουρούν τα δικαιώματα αυτά σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπως το σχολείο, την εργασία, την οικογένεια, τη διεθνή κοινότητα., και οι παραβάτες να τιμωρούνται υποδειγματικά.

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο υπεισέρχεται η σπουδαιότητα της ανθρωπιστικής παιδείας με στόχο την ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ ανθρώπων και λαών και σαν συνέπεια τη μεταστροφή της παγκόσμιας πολιτικής διακυβέρνησης προς αυτή την κατεύθυνση. Πιο συγκεκριμένα με την ανθρωπιστική παιδεία και μέσω της εκπαίδευσης θα διδαχθεί ο άνθρωπος και πολίτης του κόσμου, πως κανένα μέσο ή εργαλείο δεν αξίζει περισσότερο από τον ίδιο, και προορισμός τους είναι να τον εξυπηρετούν και σε καμιά περίπτωση να τον υποδουλώνουν. Ταυτόχρονα μέσα από κοινές δραστηριότητες που προάγουν τον σεβασμό, την ευαισθησία, την πνευματική ελευθερία θα αποκομίσει θετική εμπειρία ζωής και θ’ απαλλαγεί από φόβους, στερεότυπα και προκαταλήψεις για τους άλλους ανθρώπους.

Αν και η επιστημονική κοινότητα συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση, τότε θα διαπιστώσουμε δραστική μείωση των οικονομικών, εθνικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων που ταλανίζουν την ανθρωπότητα για αιώνες και αιώνες. Μ’ άλλα λόγια να προτάξουν και οι επιστήμονες το κοινό συμφέρον των πολιτών του κόσμου, έναντι του ισοπεδωτικού χρηματικού κέρδους και της απεχθούς εκμετάλλευσης.

Τέλος όλα τα παραπάνω δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν και να επισφραγιστούν χωρίς την πολιτική βούληση των κρατών της γης. Η δύναμη της πολιτικής εξουσίας είναι τεράστια και ασκεί τρομερή επίδραση σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει η πολιτική να λειτουργεί ως «ασπίδα» του ανθρώπου μέσω της ενίσχυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος και της ορθής λειτουργίας των κοινωνικών θεσμών. Οι θεσμοί και οι νόμοι χρειάζεται να αποτελούν εμπόδιο στην επιθυμία όσων θέλουν να χρησιμοποιήσουν χωρίς έλεγχο την τεχνολογία και τα επιτεύγματά της για ιδιωτικό τους όφελος.

Παπαλάμπρου Λήδα
Γ'3 Λυκείου

Έφυγες πήγες μακριά

Έφυγες πήγες μακριά
δεν σε βλέπω τώρα πια

Έφυγες πήγες μακριά
όμως μου πήρες την καρδιά

Μα τι κόσμος είναι αυτός
μακρινός ή κοντινός, καλός ή κακός

Θέλω να μάθω, θέλω να σε δω
όταν θα πεθάνω ακόμα θα σε αγαπώ

Είδα ένα αστέρι φωτεινό
να πέφτει από τον ουρανό
Ήσουν εσύ;

Τι να κάνω εγώ
χωρίς να σε έχω στο πλευρό;

Είμαι μόνη στο κόσμο αυτό       
μόνο εσένα είχα εγώ

Σε παρακαλώ έλα στο όνειρό μου
για να σε κάνω πρίγκιπα δικό μου

Έλα εδώ, έλα εδώ
και ποτέ ξανά μην πας στον κόσμο αυτό!

Σταμουλάκη Μαριαλένα Ραφαέλα

Α'2 Γυμνασίου

Στρες και μαθηματικά

Το άγχος που προκαλεί η επίλυση ενός μαθηματικού προβλήματος μπορεί να διεγείρει τον εγκέφαλο ακριβώς στο σημείο που τον διεγείρει ένα ερέθισμα που προκαλεί πόνο, σύμφωνα με δύο νέες επιστημονικές μελέτες που έκαναν ειδικοί από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

Ετσι, οι επιστήμονες κατέληξαν για ποιον λόγο όταν πρόκειται να επιλύσει κάποιος μαθηματικές ασκήσεις εμφανίζει υπερένταση, στρες και τελικά πονοκέφαλο.

Χρησιμοποιώντας ειδικές τομογραφίες, οι ειδικοί κατάφεραν να καθορίσουν τις περιοχές του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται όταν κάποιος έχει έντονο στρες επειδή πρόκειται να επιλύσει μία άσκηση μαθηματικών. Οι περιοχές αυτές είναι οι ίδιες με αυτές που ενεργοποιούν την απειλή για σωματική βία.

«Για όσους έχουν στρες με τα μαθηματικά, η αναμονή επίλυσης μιας άσκησης ενεργοποιεί τα ίδια κέντρα του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται όταν προκαλείται σωματικός πόνος, όπως για παράδειγμα ένα κάψιμο στο χέρι», εξηγεί η Σιαν Μπέιλοκ, καθηγήτρια Ψυχολογίας και ειδική στο στρες που προκαλούν τα μαθηματικά, από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο.

Στο πλαίσιο της έρευνας οι επιστήμονες μελέτησαν 14 ενηλίκους που φερόταν ότι έχουν άγχος των μαθηματικών, όπως φάνηκε μέσα από τις μαρτυρίες τους και από ένα τεστ στο οποίο υποβλήθηκαν. Ολοι τους γενικά δεν ήταν άτομα που είχαν ιδιαίτερο στρες στην καθημερινότητά τους.

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν την ειδική εξέταση της Λειτουργικής Μαγνητικής Απεικόνισης Εγκεφάλου (fMRI), η οποία χρησιμοποιείται τόσο για έρευνες σχετικά με τις λειτουργίες του εγκεφάλου όσο και ως μέθοδος απεικόνισης για τους εγκεφάλους ασθενών ή ατόμων με ψυχικές διαταραχές.

Οι μαγνητικές τομογραφίες επιβεβαίωσαν τις αρχικές υποψίες των ειδικών: η προετοιμασία για την επίλυση μιας μαθηματικής άσκησης για κάποιους ανθρώπους είναι τόσο επώδυνη όσο και ο φυσικός πόνος, καθώς στην εξέταση φάνηκαν καθαρά ποια σημεία ενεργοποιούνται.

Μαθήτρια γυμνασίου

Ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο...

Πριν από 15 χρόνια (12 Οκτωβρίου το 1999) ολόκληρος ο κόσμος του μπάσκετ θρήνησε για το θάνατο ενός από τους κορυφαίους του παίκτες. Ο λόγος για έναν άνθρωπο, ο οποίος συνέβαλε στην πανδαισία της καλαθοσφαίρισης, τον Wilt Chamberlain.

Ο Wilt Chamberlain ήταν ένας παίκτης μπροστά από την εποχή του. Ένας παίκτης ο οποίος εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ο πρώτος “σταρ” στην ιστορία του ΝΒΑ, κυρίως για έναν λόγο: Όλοι, μα ΟΛΟΙ, είχαν κάτι να πουν για αυτόν. Είτε καλό, είτε κακό.

Με λίγα λόγια, δεν άφηνε κανέναν αδιάφορο. Κι αυτό από μόνο του κάτι λέει. Όπως και το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της καριέρας του η λίγκα χρειάστηκε να αλλάξει έναν σωρό κανονισμούς προκειμένου να τον… περιορίσει, αφού σκόραρε σε ρυθμούς πολυβόλου.

Λίγα λόγια για την ιστορία του

Ο Wilt Chamberlain ήρθε στη ζωή πριν από 78 χρόνια, το καλοκαίρι του 1936 στις 21 Αυγούστου. Ήταν ένα από τα 9 παιδιά του Willian Chamberlain και  της Olivia Ruth Johnson. Από μικρή ηλικία έδειχνε κάτι το ιδιαίτερο, πάντα ξεχώριζε από τα υπόλοιπα αδέλφια του.

Αρχικά λοιπόν προτίμησε να ασχοληθεί με τον στίβο. Λογικό όμως ήταν ότι κάποια στιγμή θα κατέληγε στο μπάσκετ, αν σκεφτεί κανείς ότι μπαίνοντας στο Γυμνάσιο είχε ήδη ύψος 2,10 μέτρα. Φοίτησε στο Γυμνάσιο του Overbook, εκεί όπυ διέλυσε τα π΄΄αντα στο πέρασμά του, κατακτώντας δύο Γυμνασιακά Πρωταθλήματα σε τρία χρόνια και οδηγώντας την ομάδα του σε ρεκόρ 56 νίκες και μόλις 3 ήττες!

Επόμενος σταθμός του ˝Big Dipper˝(όπως τον αποκαλούσαν οι οπαδοί του) ήταν το κολεγιακό μπάσκετ, με πάνω από 200 κολέγια να του κάνουν πρόταση, κάτι το οποίο σπανίζει στις μέρες μας. Τελικά επέλεξε το κολέγιο του Kansas και θα φρόντιζε από την αρχή να κάνει θόρυβο, αφού έπειτα από έναν χρόνο αναμονής, καθώς το έτος 1955 οι freshmen, δηλαδή οι πρωτοετείς φοιτητές, δεν έιχαν το δικαίωμα συμμετοχής σε αγώνες. Μόλις στο ντεμπούτο του με την ομάδα του Kansas σημείωσε 52 πόντους και πήρε 31 ριμπάουντ.

Όπως αποδείχτηκε, όμως, ο Chamberlain δε θα τελείωνε τις σπουδές του. Ο κυριότερος λόγος για αυτή του την απόφαση ήταν ότι είχε βαρεθεί να βλέπει τους αντιπάλους του να παίζουν ˝βρώμικα˝, χτυπώντας τον συνεχώς και κάνοντας... καθυστερήσεις στην επίθεση, αφού τότε δεν υπήρχε ακόμα το λεγόμενο εικοσιτετράρι. Το αποτέλεσμα; Να αποφασίσει να παίξει για ένα χρόνο στους Harlem Globetrotters έναντι του ποσού-ρεκόρ για εκείνη την εποχή των 50.000 δολαρίων. Ένα χρόνο αργότερα, έχοντας πλέον συμπληρώσει το εικοστό τρίτο έτος της ηλικίας θα γινόταν ντραφτ από τους Philadelphia Warriors. Το NBA τον περίμενε.

Ο πρώτος πραγματικός σταρ αλλά..

Από την ρούκι χρονιά του (1959/60) ο Chamberlain θα έδειχνε ότι ήταν από… άλλο ανέκδοτο, κλείνοντας την σεζόν έχοντας 37.6 πόντους και 27 ριμπάουντ μέσο όρο (!) κερδίζοντας το βραβείο του “Ρούκι της χρονιάς”, αλλά και αυτό του MVP της κανονικής Περιόδου! Αυτή βέβαια αποδείχτηκε πως ήταν μόνο η αρχή για τον δυναμικό Chamberlain, ο οποίος έσπαγε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο στο σκοράρισμα και στα ριμπάουντ!

Αποκορύφωμα βέβαια ήταν η σεζόν 1961/62, όταν έκλεισε την χρονιά έχοντας 50.4 πόντους και 25.7 ριμπάουντ μέσο όρο! Πρόκειται φυσικά για την ίδια σεζόν που σημείωσε 100 πόντους σε έναν αγώνα (κόντρα στους Knicks στις 2 Μαρτίου 1962)! Ο κόσμος πλήρωνε εισιτήριο μόνο και μόνο για να τον δει και λίγο-πολύ όλοι ήξεραν το όνομά του! Ήξεραν βέβαια και κάτι άλλο: Όσο καλός και αν ήταν, δεν ήταν καλύτερος του Bill Russell!

Ο Μύθος των Celtics φαινόταν να έχει πάντα τον τρόπο του να περιορίζει τον Chamberlain στους μεγάλους αγώνες. Και όπου “μεγάλους αγώνες” η απάντηση είναι φυσικά τα παιχνίδια των πλέι-οφ, που συνήθως έβρισκαν τον Russell και τους Celtics νικητές και τον Chamberlain και τις ομάδες του (Warriors στην αρχή και Sixers στην συνέχεια) ηττημένους. Κάπως έτσι, στις πρώτες εφτά σεζόν του στο ΝΒΑ ο Wilt δεν είχε κατακτήσει κάποιο Πρωτάθλημα, με αποτέλεσμα να του κολλήσει ο χαρακτηρισμός του… “Loser”. Σύντομα, πάντως, τα δεδομένα θα άλλαζαν.

Όταν ανακάλυψε το μυστικό της επιτυχίας

Την 8η σεζόν του στο ΝΒΑ (1967/68), όντας πλέον παίκτης των Sixers, ο Chamberlain θα καταλάβαινε πλέον τί του έλειπε τόσα χρόνια: Εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του. Έπειτα από μία 7ετία που είχε σταθερά πάνω από 30 πόντους μέσο όρο, ο Chamberlain αποφάσισε να γίνει πιο ομαδικός, κλείνοντας την χρονιά με 24.1 πόντους (μέχρι τότε ο χαμηλότερος της καριέρας του), 24.2 ριμπάουντ και 7.8 ασίστ! Αποτέλεσμα; Οι Sixers να κατακτήσουν το Πρωτάθλημα, αποκλείοντας τους Celtics στους Τελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας, ενώ στους Τελικούς του ΝΒΑ επιβλήθηκαν με 4-2 της προηγούμενης ομάδας του Chamberlain, των San Francisco Warriors.

Την επόμενη σεζόν (1967/68), πάντως, ο Chamberlain θα έβλεπε εκ νέου την πλάτη του Russell και των Celtics, με τον κόσμο πλέον να τον κατηγορεί ότι ήταν… υπερβολικά ομαδικός! Ο λόγος; Ο Chamberlain είχε θέσει ως στόχο να αναδειχθεί πρώτος στις ασίστ στο ΝΒΑ, κάτι που τελικά το κατάφερε, κλείνοντας την σεζόν με 702 ασίστ (8.6 μέσο όρο).

Κατά πολλούς, όμως, είχε επικεντρωθεί τόσο πολύ σε αυτό τον στόχο που στο τέλος έκανε… κακό στην ομάδα του, αφού πολλές φορές ήταν… φάτσα με το καλάθι και προτιμούσε να πασάρει σε κάποιον συμπαίκτη του! Κοινώς, πολύ απλά, ό,τι κι αν έκανε ο Chamberlain πάντα κάποιος είχε κάτι αρνητικό να πει για αυτόν. Κάπως έτσι, μετά το τέλος της σεζόν οι Sixers αποφάσισαν να τον παραχωρήσουν με ανταλλαγή στους Lakers. Το τελευταίο κεφάλαιο της μπασκετικής του καριέρας ετοιμαζόταν να ξεκινήσει.

Γράφοντας ιστορία

Στο Los Angeles o Chamberlain θα έβρισκε τους Jerry West και Elgin Baylor, φτιάχνοντας μία τρομερή τριάδα. Στις πέντε σεζόν που έμεινε στους Lakers, o θηριώδης σέντερ οδήγησε την ομάδα σε τέσσερις τελικούς του ΝΒΑ (1969, 1970, 1972, 1973) και ένα Πρωτάθλημα (1972). Πλέον βέβαια δεν ήταν η γνωστή… καλαθομηχανή, προτιμώντας να εστιάσει στην άμυνα και τα ριμπάουντ. Και δικαιώθηκε για αυτή του την επιλογή, ειδικά την σεζόν 1971/72, όταν οι Lakers έκλεισαν την χρονιά με ρεκόρ 69-13, καταφέρνοντας μάλιστα κάποια στιγμή να τρέξουν ένα σερί 33 συνεχόμενων νικών, επίδοση που ακόμα δεν έχει καταρριφθεί!

Κατά πολλούς, η ομάδα των Lakers της σεζόν 1971/72 ήταν μία από τις καλύτερες όλων των εποχών. Και στο κέντρο αυτής ήταν ο σπουδαίος Wilt Chamberlain, ο οποίος έναν χρόνο αργότερα (1973) θα σταματούσε το μπάσκετ σχεδόν με το… ζόρι, αφού ήρθε σε διαφωνία με την διοίκηση των Lakers, αποφασίζοντας να παίξει στο Πρωτάθλημα του ABA με τους San Diego Conquistadors. Οι “Λιμνάνθρωποι”, όμως, κυνήγησαν το θέμα δικαστικά, κερδίζοντας την υπόθεση, με τον βετεράνο πλέον σέντερ να αναγκάζεται τελικά να εγκαταλείψει την ενεργό δράση. Ίσως ήταν γραφτό να σταματήσει την καριέρα του με τόσο περίεργο τρόπο.

Κι έτσι απλά – και παρά τις συνεχόμενες φήμες περί επιστροφής του στα παρκέ ακόμα και όταν είχε πατήσει τα 50 του χρόνια! – ο Chamberlain αποσύρθηκε από το προσκήνιο, βάζοντας τέλος σε μία σπουδαία καριέρα που περιελάμβανε 31.419 πόντους (30.1 μέσο όρο), 4 ΒΡΑΒΕΙΑ MVP κανονικής περιόδου, 2 Πρωταθλήματα, 1 βραβείο MVP των Τελικών του ΝΒΑ, 13 συμμετοχές σε All Star Game, 7 παρουσίες στην καλύτερη πεντάδα της λίγκας και αμέτρητα ρεκόρ. Πολλά χρόνια αργότερα, στις 12 Οκτωβρίου 1999 θα έχανε τη ζωή του από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 63 ετών.

Κατά πολλούς, ο Chamberlain έγινε τόσο καλός όσο ήθελε ο ίδιος να γίνει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και για αυτό ακριβώς τον κατηγορούν: Επειδή, αν το ήθελε, θα μπορούσε να θεωρείται αυτή τη στιγμή ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών. Ακόμα κι έτσι, βέβαια, παραμένει ένας από τους καλύτερους παίκτες στην Ιστορία του ΝΒΑ. Καθόλου άσχημα θα μπορούσε να πει κάποιος...

Τα ρεκόρ του

     Το να προσπαθήσει κάποιος να αναφέρει τα ρεκόρ του “Wilt The Stilt” ένα προς ένα είναι σχεδόν αδύνατο, αφού κατέχει 72 ρεκόρ τα οποία ακόμα δεν έχουν καταρριφθεί. Αυτά που ακολουθούν ωστόσο είναι και αυτά που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου δεν θα καταργηθούν ποτέ:

·         Περισσότεροι πόντοι σε ένα παιχνίδι: 100 κόντρα στους Knicks. Το παιχνίδι που τον έκανε θρύλο διεξήχθη στις 2 Μαρτίου 1962, με τον θηριώδη σέντερ να σταματάει στους 100 πόντους! Δύσκολα θα καταρριφθεί στο μέλλον.

·         Περισσότερα ριμπάουντ σε ένα παιχνίδι: 55 κόντρα στους Celtics σε έναν αγώνα στις 24 Νοεμβρίου 1960. Τα κατάφερε κόντρα στον Bill Russell, κάτι που δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στο επίτευγμά του.

·         Ποσοστό στα σουτ εντός πεδιάς σε μία σεζόν: 72.7% με τους Lakers την περίοδο 1972/73, την τελευταία του στο πρωτάθλημα.

·         Υψηλότερος μέσος όρος πόντων σε μία σεζόν: 50.36 πόντοι την σεζόν 1961/62. Ο Chamberlain είναι ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που έχει ξεπεράσει τους 40 και τους 50 πόντους μέσο όρο σε μία σεζόν, αφού είχε 44.8 πόντους την περίοδο 1962/63. Είναι επίσης ο μοναδικός παίκτης που έχει σημειώσει περισσότερους από 4.000 πόντους σε μία σεζόν, έχοντας 4.029 πόντους την σεζόν 1961/62.

·         Υψηλότερος μέσος όρος ριμπάουντ σε μία σεζόν: 27.2 ριμπάουντ μέσο όρο την σεζόν 1960/61. Ο Chamberlain είχε +20 ριμπάουντ μέσο όρο σε 10 διαφορετικές σεζόν!

·         Μέσος όρος χρόνου συμμετοχής σε μία σεζόν: 48.5 λεπτά μέσο όρο την σεζόν 1961/62! Δεν είναι στατιστικό λάθος! Ενώ ένας αγώνας κρατάει 48 λεπτά ο Chamberlain κατάφερε να βρίσκεται στο παρκέ ακόμα περισσότερο εκείνη την σεζόν! Σε αυτό βοήθησε σίγουρα και το γεγονός ότι ποτέ στην καριέρα του δεν έχει αποβληθεί με έξι φάουλ αν και αγωνίστηκε σε 1045 παιχνίδια στην κανονική περίοδο και σε άλλα 160 στα πλέι-οφ!

·         Ψηλότερος παίκτης που έχει αναδειχθεί πρώτος στις ασίστ στο ΝΒΑ: Την σεζόν 1967/68 μοίρασε συνολικά 702 ασίστ (8.6 μέσο όρο), τις περισσότερες από κάθε άλλον. Στον μέσο όρο ασίστ πάντως ήταν δεύτερος πίσω από τον Oscar Robertson.

·         Πρώτος ριμπάουντερ στην ιστορία του ΝΒΑ: Έχοντας μαζέψει συνολικά 23.924 ριμπάουντ στην καριέρα του μοιάζει σχεδόν αδύνατο να τον ξεπεράσει κάποιος. Όπως φυσικά είναι αδύνατο να ξεπεράσει κάποιος και τον μέσο όρο καριέρας του στα ριμπάουντ με 22.9.

·         Ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που έχει πετύχει double triple-double: Άλλο ένα απίστευτο στατιστικό. Double-triple double πετυχαίνει ένας παίκτης όταν έχει +20 σε τρεις διαφορετικές στατιστικές κατηγορίες. Το κατάφερε και αυτό όταν σε έναν αγώνα κόντρα στους Pistons στις 2 Φεβρουαρίου 1968 όταν είχε 22 πόντους, 25 ριμπάουντ και 21 ασίστ!

·         Ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που έχει πετύχει quadruple double-double: Τι σημαίνει αυτό; Ότι τελείωσε έναν αγώνα έχοντας +40 σε δύο στατιστικές κατηγορίες (πόντοι, ριμπάουντ ή ασίστ). Το γεγονός γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό αν σκεφτεί κάποιος ότι ο Chamberlain έχει καταφέρει κάτι τέτοιο πέντε φορές στην καριέρα του, έχοντας +40 πόντους και +40 ριμπάουντ!

Μάρκος Αμαργιανιτάκης 
Γ'1 Γυμνασίου