La Nonna

  Το έργο–θρύλος, που θεωρήθηκε ως μία από τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις το 1998, επέστρεψε πάλι για να μας κρατήσει ζεστή συντροφιά στις κρύες μέρες του χειμώνα. Επίκαιρο όσο ποτέ, εντυπωσίασε και εντυπωσιάζει όλο το ελληνικό κοινό. Με ενθουσίασε ιδιαίτερα όταν την παρακολουθήσαμε με το σχολείο, ενώ θα την χαρακτήριζα ως μία μη αναμενόμενη επιτυχία.

   Είναι μια μαύρη κωμωδία που προκαλεί το γέλιο πολλών, ωστόσο θα έπρεπε και να προβληματίζει. Ζούμε σε μία χώρα που πλήττεται από την οικονομική κρίση. Η ιστορία μιας αδηφάγας γιαγιάς είναι ταυτόχρονα η ιστορία ενός επικίνδυνου «όντος» που θα έφθανε να καταβροχθίσει ακόμα και τις ίδιες του τις σάρκες προκειμένου να ικανοποιήσει την ακατάσχετη βουλιμία του. Και ίσως, κατά τη γνώμη μου, κάπου στο βάθος είναι η ιστορία ενός κόσμου στον οποίο καταβροχθίζουν τα πάντα και κάποιοι εν τέλει καταβροχθίζονται…

  Όλα αυτά περιγράφονται μέσα από το έργο, αλλά με πολύ γέλιο και χαμόγελο. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε κι εμείς τα προβλήματά μας, με αισιοδοξία και χαρά. Είναι ένα σκηνικό παιχνίδι στο οποίο καλούνται να παίξουν ακόμα και οι θεατές.

  Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας συμβολίζουν τον απλό λαό, ο οποίος –αν δεν καταφέρει να καταπολεμήσει τους φόβους και τις αδυναμίες του- πάντα θα αργοπεθαίνει, θα πληγώνεται και θα εξαθλιώνεται ωσότου να μάθει από τα λάθη του. Αξιοσημείωτο είναι το φόντο της «χρεωκοπίας» αυτής. Το “tango” είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζει πως η ζωή είναι σκοτάδι και φως, πάθος και μαγεία, μελαγχολία και απόλαυση.

  Τελικά, κατακλυσμένοι από συναισθήματα χαράς και πολλές σκέψεις, βγαίνοντας από την αίθουσα νιώθουμε σαν να έχουμε προσθέσει ένα λιθαράκι στο πνευματικό μας οικοδόμημα.

Πισιμίση Μαρία Α' Λυκείου