Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου

  Την περασμένη χρονιά, επισκεφθήκαμε με το σχολείο το θέατρο Rex στην Αθήνα, όπου και παρακολουθήσαμε την παράσταση «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Άλκης Ζέη. Η ιστορία αυτή αποτελεί ουσιαστικά την περιγραφή της καθημερινής ζωής του Πέτρου, ενός μικρού παιδιού, την περίοδο της Κατοχής. Ο Πέτρος, λοιπόν, και η οικογένειά του είχαν μια συνηθισμένη ζωή για εκείνη την εποχή, μέχρι την εμφάνιση των Ιταλών και των Γερμανών στην Ελλάδα. Το παιδί αυτό δεν είχε γνωρίσει ποτέ τον πόλεμο˙ μόνο μέσα από βιβλία… Ώσπου έρχεται η στιγμή όπου εκείνος και η τα αγαπημένα του πρόσωπα, οι γονείς του, ο παππούς του, η μεγάλη του αδερφή, ο θείος του, οι φίλοι του, αναγκάζονται να συμβιβαστούν με τον πόλεμο και την κατοχή και να προσαρμόσουν τις ζωές τους. Ο Πέτρος, βέβαια, με την αδερφή του και τους φίλους του, εμπνευσμένος από τους αγαπημένους του ήρωες από την ελληνική επανάσταση, δεν διστάζει να πάρει μέρος στην Αντίσταση. Έτσι, ξεκινάει ένας μεγάλος περίπατος στην Αθήνα της Κατοχής, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της πείνας, των συσσιτίων, του φόβου, των διωγμών.

   Αν και το θέμα πραγματεύεται μια εποχή όχι ιδιαίτερα μακρινή μιλά για γεγονότα που ίσως φανταζόμαστε αλλά είναι δύσκολο να καταφέρουμε να κατανοήσουμε αφού πλέον ζούμε σε μια διαφορετική εποχή. Παρόλα αυτά, οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών καταφέρνουν να μας μεταδώσουν εξαιρετικά τα συναισθήματα ενός δεκάχρονου αγοριού εκείνη την εποχή, ενώ μας μεταφέρουν με ένα μαγευτικό τρόπο στο χρόνο και στον τόπο που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Επίσης, οι εφευρετικοί διάλογοι  δεν είχαν ιδιαίτερη διαφορά με αυτούς στο βιβλίο, όμως η ανθρώπινη πνοή που τους έδιναν οι ηθοποιοί χάριζε μια άλλη υπόσταση. Ακόμη, ενώ το έργο έχει ένα κάπως θλιβερό θα έλεγα θέμα υπήρχαν και αρκετές κωμικές στιγμές. Οι ηθοποιοί φρόντιζαν να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα κάνοντας πως σκοντάφτουν λόγω ενός μικρού, ανίδεου ταραξία που όπως ισχυρίζονταν, κάθε φορά που περνούσαν από μπροστά του τους έβαζε τρικλοποδιά. Επιπλέον, το ενδιαφέρον ανανεωνόταν με την παράθεση στιγμών δράσης και σασπένς όπου φρόντιζαν για τη δημιουργία αγωνίας για την εξέλιξη της υπόθεσης. Τα σκηνικά ήταν κάπως απλά. Όμως είχαν στηθεί με τέτοιο τρόπο που μπορούσαμε να αλλάξουμε σκηνή απλώς μεταφερόμενοι από τη μία προς την άλλη γωνία της σκηνής. Η σκηνοθεσία ήταν επίσης εξαιρετική, καθώς ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε έξυπνα το μεγάλο χώρο που του αναλογούσε. Πιο συγκεκριμένα, οι ηθοποιοί έμπαιναν και έβγαιναν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στη σκηνή, εκπλήσσοντας το κοινό και κρατώντας το σε επιφυλακή. Παρότι επρόκειτο για ένα μεγάλο έργο τα γεγονότα εκτυλίσσονταν γρήγορα προκειμένου να μην προκαλούν ανία, αλλά και να μην μπερδεύουν τους θεατές. Σ’ αυτό συντέλεσε και το γεγονός πως όταν αλλάζαμε ημερομηνία ο Πέτρος φρόντιζε να το γράφει σε έναν μαυροπίνακα, ενώ κάποιες φορές έβγαινε μόνος του για λίγο στη σκηνή για να μας εξηγήσει κάποια γεγονότα που ίσως χρειάστηκε να μην αναφερθούν αναλυτικά ή για να πει τα συναισθήματά του. Το τέλος του έργου ήταν εν μέρει θλιβερό καθώς έχουμε το θάνατο της Δροσούλας και του φίλου του Πέτρου, κάτι που προκάλεσε συγκίνηση σους θεατές, μικρούς και μεγάλους. Παρόλα αυτά, σε κάθε «σοβαρή» σκηνή ευτυχώς υπήρχε στην πίσω σειρά ένα κινούμενο ερωτηματολόγιο που με τις αθώες παιδικές ερωτήσεις του μας έκανε να χαμογελάμε.

   Προσωπικά, πιστεύουμε πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που, όπως θα συμπεράνατε και οι ίδιοι από τα παραπάνω, είναι και μια αξιόλογη μεταφορά στο θέατρο. Είναι φανερό σε όσους έχουν διαβάσει και το βιβλίο πως δεν γίνονται παραλείψεις από το βιβλίο. Επίσης, οι ηθοποιοί δείχνουν και οι ίδιοι πως περνούν ωραία και είναι μια παρέα, ενώ τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους έδειχναν πως ήταν ικανοποιημένοι και μόνο που έβλεπαν χαρούμενα τα πρόσωπα των θεατών. Οι θεατές, όπως φάνηκε και στο τέλος της παράστασης, απόλαυσαν το έργο καθώς χειροκροτούσαν για αρκετή ώρα τους ηθοποιούς. 

Γιαννακοπούλου Μελίνα Α' Λυκείου

Τζαβάρα Αιμιλία Α' Λυκείου